Non igitur bene.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Sedulo, inquam, faciam. Cyrenaici quidem non recusant; Duo Reges: constructio interrete. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;

Ea enim vita expetitur, quae sit animi corporisque expleta virtutibus, in eoque summum bonum poni necesse est, quandoquidem id tale esse debet, ut rerum expetendarum sit extremum.

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?
Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.
Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit.
Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni.
Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda.

Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Sed ille, ut dixi, vitiose.

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.
Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.
Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;
Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;
Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.
Sin aliud quid voles, postea.

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit?

Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -,
numquam beatus;

At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.

Stoici scilicet.: Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.
Bork: Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;
Graccho, eius fere, aequalí?: Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.
Easdemne res?: Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.